Το ταξίδι μου στη Στοκχόλμη!

Να 'μαι λοιπόν μετά από ένα ακόμα ταξίδι. Θέλω απλά να σας προειδοποιήσω απ'την αρχή ότι αυτό το post θα είναι μεγάάάάάάλο (ίσως και το μεγαλύτερο που έχω γράψει ποτέ!), οπότε καθίστε αναπαυτικά και φτιάξτε καφεδάκι ή ότι άλλο σας χαλαρώνει. Έτοιμοι; Ξεκινάμε!

Συνήθως, όταν πηγαίνω σε κάποιο καινούριο προορισμό θέλω να έχω στη διάθεσή μου κανα δυο μέρες για να μπορώ να εξερευνήσω την πόλη. Το VIP Club Live στη Στοκχόλμη όμως έτυχε να πέσει σε ένα σαββατοκύριακο που ήταν αρκετά δύσκολο για μένα. Πρώτα απ'όλα, ήταν μερικές μέρες πριν ξεκινήσει το SCOOP όπου τρέχουν πολύ περισσότερα παιχνίδια απ'ότι συνήθως. Δεύτερον, ο Αντρέ δε θα μπορούσε να έρθει μαζί μου και δεν τρελαινόμουν κιόλας να περάσω ένα μοναχικό τριήμερο βολτάροντας μόνη μου.

Οπότε θεώρησα πως ήταν καλή ιδέα να πάω το Σάββατο και να γυρίσω στη Λισσαβώνα την Κυριακή. Κανόνισα την πτήση και το ξενοδοχείο μου με τη βοήθεια του μάνατζερ των event του VIP Club και ήμουν έτοιμη. Άρχισα να μετανιώνω για την επιλογή μου την Παρασκευή πριν το πάρτι. Έλαβα ένα μήνυμα από τη Bekki, την κοπέλα του Alex Millar, που μου έλεγε ότι μόλις είχαν φτάσει στη Στοκχόλμη και με προσκαλούσε να πάω να δω τα αξιοθέατα μαζί τους. Προφανώς δε μπορούσα να πάω. Το μετάνιωσα ακόμα περισσότερο την επόμενη μέρα, όταν έπρεπε να σηκωθώ στις 4.00 το ξημέρωμα για να προλάβω την πτήση μου που ήταν στις 6.00. Συνειδητοποίησα ότι μέχρι να φτάσω στο προορισμό μου μάλλον θα ήμουν κουρασμένη και δεν θα είχα τη διάθεση για πάρτι. Έπρεπε να πάω στη Στοκχόλμη μια μέρα νωρίτερα, το πάθημα μου έγινε μάθημα.

Επρόκειτο όμως να είναι ένα εξαιρετικό ταξίδι και τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν από νωρίς: έφτασα στο αεροδρόμιο της Λισσαβώνας και είδα ότι τα Starbucks που συνήθως δεν ανοίγουν πριν τις 7.00 εκείνη τη μέρα ήταν ανοιχτά (ίσως επειδή ήταν σαββατοκύριακο;). Είμαι γνωστή λάτρης των Starbucks οπότε αυτό και μόνο μου έφτιαξε τη μέρα. Με το καφέ μου στο χέρι πήγα στην πύλη επιβίβασης όπου με ενημέρωσαν ότι λόγω υπεράριθμων κρατήσεων μου είχε γίνει αναβάθμιση σε Business class. Εντάξει, νομίζω ότι θα το αντέξω!

Business class? Εεεεμ, ναι παρακαλώ!

Φτάνοντας στη Στοκχόλμη

Μετά από μια πολύ ευχάριστη πτήση έφτασα στο Μόναχο κι από κει πήρα το επόμενο αεροπλάνο για Στοκχόλμη. Όταν έφτασα στην πόλη η πρώτη μου σκέψη ήταν "Που είναι όλοι οι αληθινοί άνθρωποι και ποιος έβαλε εδώ όλα αυτά τα μοντέλα;" Ειλικρινά, πιστεύω πως οι Σουηδοί είναι πολύ όμορφος λαός και με στυλ. Αναφέρομαι τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Επίσης, οι δρόμοι ήταν πολύ καθαροί και τα καταστήματα όμορφα διακοσμημένα. Γενικά, είχα μια πολύ καλή πρώτη εντύπωση. Μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο μου η ώρα είχε ήδη πάει 15.00. Έκανα check-in στο δωμάτιό μου και λίγο αργότερα με επισκέφτηκαν η Bekki και ο Alex. Είχαμε πιάσει μια χαλαρή κουβεντούλα όταν αναφέρθηκε η Team Online μάχη. Πήρα τα 3 ζογκλερικά μπαλάκια που είχα στη βαλίτσα μου και τα πέταξα στον Alex για να δω σε τι επίπεδο βρίσκονταν οι ικανότητές του. Τα έπιασε άτσαλα (σχεδόν ρίχνοντάς τα στο πάτωμα)... Και μετά άρχισε να τα πετάει με άνεση στον αέρα ενώ μου εξηγούσε ότι "έχει να ασχοληθεί με τα ζογκλερικά από τα 13 του". Ξαφνιαστήκατε; Εγώ πάντως σίγουρα ξαφνιάστηκα, γιατί τον θυμάμαι ξεκάθαρα να λέει στο βίντεό του ότι "δεν μπορεί να κάνει ζογκλερικά κόλπα". Τον κοίταζα μ'ανοιχτό το στόμα, μη θέλοντας να πιστέψω ότι μας την έφερε. Βασικά αν ο Alex μου πει ότι ο ουρανός είναι γαλάζιος, θα βγω έξω για να σιγουρευτώ ότι δεν είναι ροζ. Τόσο πολύ εμπιστοσύνη του έχω πλέον!

Το δωμάτιό μου

Μου άρεσε πολύ το μοντέρνο μπάνιο

Τέλος πάντων, κατεβήκαμε κάτω όπου συναντήσαμε τον Chris (τον μάνατζερ της Team Online) και πήγαμε όλοι μαζί σε ένα μαγαζί εκεί κοντά για καφέ. Εκτός από ένα πολύ καλό πρωινό και ένα σνακ δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα και είχε ήδη περάσει η ώρα του μεσημεριανού. Το μαγαζί όμως στο οποίο καθίσαμε φημιζόταν για τα ψωμάκια κανέλας οπότε δε μου πήγαινε να παραγγείλω κάτι άλλο. Επόμενη στάση ήταν το Sturecompagniet όπου θα γινόταν το πάρτι.

Υπήρχαν πολλοί ακροβάτες

Εκεί γνώρισα και τον Luka “LukaSteel” Kovač, ένα ακόμη από τα νεότερα μέλη της Team Online. Είναι ωραίος τύπος και τον συμπάθησα εξαρχής. Όταν όλα ήταν έτοιμα, ο Alex, o Luka κι εγώ καθίσαμε σ'ένα τραπέζι και αρχίσαμε να υποδεχόμαστε τον κόσμο που ερχόταν στο πάρτι.

Η αρχή της βραδιάς, τότε που ο Alex κι εγώ ήμασταν ακόμα φίλοι

Κάθε καλεσμένος είχε το δικαίωμα να ψηφίσει έναν από εμάς για νικητή του διαγωνισμού, σε μια παρόμοια διαδικασία με αυτή που είχε προηγηθεί μέσω διαδικτύου. Ενώ περιμέναμε να έρθουν όλοι οι καλεσμένοι και εξηγούσαμε στον κόσμο γιατί θα έπρεπε να μας ψηφίσει, ο Alex και ο Luka ήπιαν κάνα δυο μπυρίτσες ο καθένας. Εγώ επέλεξα να πιω τσάι και χυμό. Ότι μπορούμε κάνουμε για να βελτιώσουμε τις πιθανότητές μας! Όταν ήρθαν όλοι οι καλεσμένοι και ψήφισαν είχε φτάσει η ώρα για την πρώτη στα χρονικά μάχη Team Online.

Απόδειξη ότι μόνο εγώ ήμουν νηφάλια

Μάχη Team Online - Γύρος 1ος

Πρώτα είχαμε τις ερωτήσεις σχετικά με τη Σουηδία. Κρατώντας το λόγο μου, είχα διαβάσει λιγάκι για τη Σουηδία κατά τις εβδομάδες πριν το διαγωνισμό. Γι'αυτό και ήταν πολύ εύκολο να περάσω μπροστά από τους άλλους δύο διαγωνιζόμενους. Κέρδισα τον πρώτο γύρο ενώ ο Luka ήρθε 2ος και ο Alex 3ος.

Μάχη Team Online - Γύρος 2ος

Ζογκλερικά. Όπως θα φαντάζεστε, είχα αρχίσει να αγχώνομαι για το συγκεκριμένο μετά την επίδειξη του Alex στο ξενοδοχείο. Παρόλα αυτά, ο ζογκλέρ που θα μας ανέθετε τι να κάνουμε είπε πως θα δοκιμαζόμασταν σε περισσότερα από ένα τρικ, οπότε ήλπιζα ότι θα τα καταφέρω καλύτερα με οτιδήποτε δεν περιλάμβανε να πετάς 3 μπάλες στον αέρα. Και είχα εξασκηθεί λιγάκι. Από εκεί που ήμουν εντελώς άχρηστη, με την εξάσκηση μπορούσα να καταφέρω 3 πιασίματα. Ορίστε τι μας ζητήθηκε να κάνουμε τελικά:

• Να πετάξουμε μια μπάλα στον αέρα, να κάνουμε μια στροφή 360 μοιρών και να την ξαναπιάσουμε.
• Να πετάξουμε ένα πλαστικό δαχτυλίδι στον αέρα έτσι ώστε να στριφογυρίσει γύρω από τον εαυτό του και μετά να περάσει γύρω από το κεφάλι μας για να προσγειωθεί τελικά στους ώμους.
• Να ισορροπήσουμε ένα ραβδί στο πηγούνι μας για 5 δευτερόλεπτα.
• Να κάνουμε το κόλπο όπου πετάς συνεχόμενα 3 μπάλες στον αέρα.

Μιας και αυτός ο γύρος είχε διάφορα κομμάτια, δεν τα πήγα και τόσο άσχημα τελικά παίρνοντας τη δεύτερη θέση μετά τον Alex. Ο Luka βγήκε τελευταίος.

Μάχη Team Online - Γύρος 3ος

Ο τελευταίος γύρος ήταν ο αγώνας με τα αυτοκινητάκια. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχαμε τη δυνατότητα να προετοιμάσουμε μιας και δεν είχαμε τον απαιτούμενο εξοπλισμό (και κανείς μας δεν ήταν αρκετά τρελός ώστε να τον αγοράσει! :P ). Μας έδωσαν λίγο χρόνο να εξασκηθούμε πριν έρθουν οι καλεσμένοι. Πρόσεξα ότι ο Alex ήταν ο πιο γρήγορος από τους 3 μας, αλλά το να πηγαίνεις γρήγορα σήμαινε ότι ρίσκαρες περισσότερο να βγει το αυτοκίνητό σου από την πίστα. Ο Luka από την άλλη ήταν πιο αργός αλλά και πιο προσεκτικός, με αποτέλεσμα να μη βγαίνει και τόσο εκτός πίστας. Το να πετάξει το αυτοκίνητό σου εκτός πίστας σήμαινε ότι κάποιος έπρεπε να το πιάσει από οπουδήποτε έχει πέσει και να το βάλει πίσω στην πίστα έτσι ώστε να μπορέσεις να συνεχίσεις τον αγώνα. Όταν κάναμε εξάσκηση η τακτική του Luka μου φάνηκε καλύτερη και αποφάσισα να μην πηγαίνω πολύ γρήγορα. Υπήρχαν 4 άτομα που στέκονταν γύρω από το τραπέζι όπου είχε στηθεί η πίστα και η δουλειά τους ήταν να πιάνουν τα αυτοκινητάκια που θα έπεφταν και να τα βάζουν πίσω τη θέση τους.

Η τελειότητα επιτυγχάνεται με την εξάσκηση!

Όταν τελικά φτάσαμε σ'αυτό το κομμάτι της Μάχης, ήμουν πρώτη στη γενική κατάταξη. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσα να ξεκινήσω πρώτη τον αγώνα ενώ ο Alex θα ξεκινούσε με 3 λεπτά καθυστέρηση και ο Luka με 6 λεπτά καθυστέρηση. Ότι πρέπει για το σχέδιό μου αφού ήμουν ήδη μπροστά και οι άλλοι δύο θα έπρεπε να ρισκάρουν πηγαίνοντας πιο γρήγορα για να με φτάσουν. Ο πρώτος που θα συμπλήρωνε 10 γύρους θα ήταν ο νικητής. Είχα τη νίκη στο τσεπάκι μου!

Μαντέψτε τι έγινε. Όταν και τα 3 αυτοκίνητα είχαν ριχτεί στον αγώνα, το δικό μου έφυγε από την πίστα. Η κοπέλα που βρισκόταν πιο κοντά το έπιασε και τότε άλλο ένα αυτοκίνητο βγήκε εκτός (νομίζω ότι ήταν του Luka αλλά δεν είμαι σίγουρη). Εκείνη έπιασε και το άλλο αυτοκίνητο, αλλά αντί να βάλει πρώτα το δικό μου πίσω στην πίστα έβαλε το άλλο. Λες και δεν έφτανε αυτό, δεν το τοποθέτησε σωστά με αποτέλεσμα να μην ξεκινάει. Χρειάστηκε να επιμείνει κουνώντας το πέρα δώθε και μέχρι να ξαναμπώ στον αγώνα οι άλλοι δύο ήδη προηγούνταν μερικούς γύρους. Έτσι όχι απλά έχασα το πλεονέκτημα που είχα στην αρχή, αλλά βρέθηκα και σε μειονεκτική θέση.

Χάνοντας πολύτιμο χρόνο ήξερα ότι έπρεπε να τα παίξω όλα για όλα. Η αρχική μου τακτική του να μην τρέχω πολύ και να προσπαθήσω να παραμείνω εντός πίστας δεν θα είχε πλέον αποτέλεσμα γιατί έπρεπε να κερδίσω το χαμένο έδαφος. Το έτρεξα όσο μπορούσα, αλλά ήταν ήδη αργά. Ο Alex ανακηρύχτηκε νικητής του αγώνα πράγμα που σήμαινε ότι κέρδισε την Μάχη Team Online.

Συγχαρητήρια Alex!

Ξενέρωσα λίγο να σας πω την αλήθεια, κυρίως γιατί έχασα άδικα. Δεν ρίχνω το φταίξιμο σε κάποιον συγκεκριμένα, άλλωστε και ο Alex και ο Luka έπαιξαν δίκαια. Ούτε την κοπέλα μπορώ να κατηγορήσω που δεν έβαλε αμέσως πίσω το αυτοκίνητό μου, η όλη φάση κράτησε λίγα μόνο λεπτά και είναι δύσκολο να παρακολουθείς τι γίνεται και να δράσεις γρήγορα. Πείτε ότι ήταν η κακιά στιγμή, αλλά ότι έγινε έγινε και μου κόστισε τη νίκη. Ζητώ συγγνώμη από όσους με ψήφισαν (μέσω διαδικτύου αλλά και στο πάρτι). Προσπάθησα να προετοιμαστώ και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό αλλά δεν ήταν γραφτό αυτή τη φορά! :( 

Ώρα για γλέντι!

Μετά το τέλος της Team Online μάχης ήταν η ώρα να μεταφερθούμε κάτω, στο Crystal Bar. Ήθελα πολύ να δοκιμάσω το Συντριβάνι Σοκολάτας αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να του ρίξω μια ματιά από μακριά. Με κέρδισε, βλέπετε, ο θάλαμος φωτογραφιών της PokerStars που είχε τοποθετηθεί δίπλα στην είσοδο!

Από τα αριστερά στα δεξιά: Με τη Bekki, τον Luka και τον Alex και μερικούς καινούριους φίλους!

Με το ανοιχτό μπαρ και έναν καταπληκτικό DJ ήταν σίγουρο ότι η βραδιά θα είχε επιτυχία. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς παίκτες, κάτι που το διασκέδασα ιδιαίτερα, και αργότερα το ρίξαμε στο χορό! Ο Alex κι εγώ ξαναγίναμε φίλοι πάνω στην πίστα (είναι δύσκολο να του κρατήσεις κακία όταν χορεύει!) και το μπαρ ήταν ακόμα γεμάτο όταν φύγαμε γύρω στις 3.30 τα ξημερώματα. Η βραδιά αποδείχτηκε ακόμα καλύτερη απ'ότι περίμενα και τώρα ανυπομονώ μέχρι το επόμενο VIP Club Live που θα γίνει στη Λισσαβώνα τον Ιούνιο!

Γλέντι και μετά...

...κι άλλο γλέντι!

Γρήγορη επίσκεψη στα Subway μετά το πάρτι. Ο Luka ήθελε να παραγγείλει ένα σάντουιτς με ελληνικό κοτόπουλο teriyaki. Ότι να ναι.

Η επόμενη μέρα

Δε ξέρω πως έγινε, αλλά ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι την Κυριακή. Μάλλον επειδή το στομάχι μου δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση μετά από όλα αυτά που ήπια το προηγούμενο βράδυ. Δε μέθυσα, αλλά έχασα το λογαριασμό πόσα ποτά ήπια. Ευτυχώς, τίποτα που δεν φτιάχνεται μ'ένα καλό πρωινό! Στο πρωινό έπιασα την κουβέντα με δυο Σουηδούς παίκτες και προσφέρθηκαν να με ξεναγήσουν στην πόλη. Είχα κάνα δυο ώρες στη διάθεσή μου πριν πάω στο αεροδρόμιο και δεν είχα δει τίποτα από τη Στοκχόλμη ακόμα οπότε ήταν πολύ καλή πρόταση! Την ώρα που βγαίναμε από το ξενοδοχείο είδαμε τον Dylan (τον μάνατζερ για τα VIP Club Events) και την Zeljka (που είναι η υπεύθυνη για το Eureka Poker Tour). Κι εκείνοι κατευθύνονταν προς το κέντρο της πόλης οπότε πήγαμε όλοι μαζί. Θα σταματήσω να μιλάω (ή μάλλον να γράφω) και θα αφήσω τις φωτογραφίες να κάνουν τη δουλειά τους.

Διαπολιτισμικά αντίο

Ανέφερα το συγκεκριμένο θέμα στο blog μου πριν μερικά χρόνια, όταν είχα πρωτοέρθει στην Πορτογαλία. Πως λες αντίο σε κάποιον; Λες απλά τις λέξεις, τον αγκαλιάζεις ή τον φιλάς; Τότε πίστευα ότι ήταν μεγάλο μπλέξιμο να αποχαιρετώ κόσμο γιατί στην Πορτογαλία όταν δίνουν δυο πεταχτά φιλιά στα μάγουλα ξεκινάνε πάντα από τα αριστερά ενώ εμείς οι Έλληνες ξεκινάμε από τα δεξιά. Ναι, τώρα άντε προσπάθησε να χαιρετίσεις άτομα που δεν το κάνουν καθόλου όλο αυτό το σκηνικό με τα φιλιά! Εσύ σκύβεις για φιλί ενώ ο άλλος πάει να σε αγκαλιάσει... Ή ακόμα χειρότερα, εσύ πλησιάζεις και αρχίζεις τις στενές επαφές τρίτου τύπου ενώ ο άλλος θέλει να διατηρήσει μια απόσταση... Γενικώς η όλη φάση είναι μπερδεμένη/ άβολη/ ελαφρώς ταπεινωτική! Προφανώς πρόκειται για ένα πολιτισμικό θέμα, το πρόβλημα όμως παραμένει ότι όταν γνωρίζεις κάποιον από άλλη χώρα δεν ξέρεις αν ανήκει στην κατηγορία του φιλιού, της αγκαλιάς ή ακόμα και της χειραψίας. Αλλά και να ξέρεις, μερικές φορές προσπαθούν να είναι ευγενικοί κάνοντας αυτό που συνηθίζεται στη δική σου χώρα και όχι στη δική τους. Ωραία, αλλά δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα αν προσπαθείς κι εσύ να είσαι ένα βήμα μπροστά κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα! Οπότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα διαπολιτισμικά αντίο θα είναι περίεργα όπως και να 'χει, εκτός αν δεν είσαι ιδιαίτερα φιλικός με τον άλλο οπότε λες απλά τα λόγια χωρίς να κάνεις κάποια κίνηση. Αλλά για να ξέρετε, και η Ελλάδα όπου μεγάλωσα και η Πορτογαλία όπου μένω είναι μεσογειακές χώρες οπότε εμείς είμαστε στην κατηγορία του φιλιού!

Νομίζω ότι κάπου εδώ ολοκληρώθηκε η αφήγησή μου για τις περιπέτειές μου στη Στοκχόλμη. Ήταν ένα εξαιρετικό και διασκεδαστικό σαββατοκύριακο, όμως τώρα που τελείωσε πρέπει να γυρίσουμε στη δουλειά. Πλησιάζει και το SCOOP, οπότε τα λέμε στα τραπέζια!